Bu yazı ne alışveriş, ne moda, ne yeni alınanlar hiçbiri değil...
"Kocaman sanılan" bir AŞK'ın hazin sonu...
Dün akşam itibariyle 1,5 yıllık ilişkimi sonlandırmış bulunmaktayım. Birbirimizi çok sevdiğimiz halde benim evlenince ailesiyle oturmak istememem ve onun birlikte oturmamız konusunda diretmesi sonucu ayrılıktan başka çare kalmamıştı.
Üzgün müyüm ? Tabi ki evet.
Çünkü sevgiden saygıdan öte gereğinden fazla emek vermiştim bu ilişkiye. 9 aydır da askerliğini bekliyordum. Hiçbiyere gitmeden, giyinmeden, süslenmeden, kendim olmaktan vazgeçme pahasına nolursa olsun sevdiğim adamı bekliyordum.
İstediğim 1 oda bile olsa sadece kendimize ait bir evimiz olmasıydı. Ailesine sevgim saygım sonsuz ama aynı evde bir ömür geçirmek benim hayalimdeki evlilik değil.
Hayat böyle işte, bazen çok sevseniz de ayrılmanız gerekebilir. Aşk,sevgi herşeye yetmez. Aşk fedakarlık gerektirir ve fedakarlık da tek taraflı olursa bir anlamı yoktur.
Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız ?
Benim gibi aşkınızı kalbinize gömüp vaz mı geçerdiniz?
Yoksa bir ömür mutsuz, huzursuz olmak pahasına sürdürür müydünüz ?
Bence en iyi kararı vermişsin bu yapılması ömür boyu sürecek bir fedakarlık ve kimse için kendinden ödün vermemelisin. Bende oturmam şahsen tabiki üzüleceksin ama zaman her şeyin ilacı unutuluyor...
YanıtlaSilHayatta ilk önce kendin mutlu olacaksın ki başkalarını mutlu edesin ! Sevgiler, hazioz.blogspot.com
Aynen öyle canım. Kendim mutlu olamayacağım bir evde kimseyi mutlu edemeyeceğimi düşündüğüm için böyle bir karar aldım zaten. İkimiz için de hayırlısı buymuş demek ki.
SilHer şerde bir hayır vardır deyip uzatmamak lazım ;)